Proceder

Świętowanie piątej rocznicy wejścia Polski do nieistniejącej Unii Europejskiej trwa w najlepsze. Być może przy żadnej okazji ludzie nie wygadują aż tylu głupot, a co gorsza, w mało której sprawie (a mam na myśli Unię Europejską), o ile w ogóle w jakiejkolwiek, mnóstwo ludzi jest aż tak bardzo zamulonych (jakby ktoś pytał: jak bardzo - to odpowiadam: tak bardzo, jak jest).

Nie tylko przedstawiciele ludu przyłapani na ulicy i występujący w rozmaitych sondach telewizyjnych, ale też politycy występujący w telewizyjnych audycjach, cieszą się jak Murzyn blaszką z powodu dotacji unijnych. Ludzie ci są przekonani, że dotacje to kapitalna sprawa i że świetnie na tych dotacjach wychodzimy - my, Polska, Polacy, polski lud, polskie społeczeństwo. Załóżmy, że wychodzimy na tych dotacjach do przodu, że np. wpłacając do wspólnej kasy 100, dostajemy 120. Oczywiście żeby dostać 120, ktoś musi dać pewnie 160 albo i więcej, bo z czegoś muszą żyć urzędasy. A zatem dostajemy 120, czyli jesteśmy 20 do przodu. Tu od razu jawi się pytanie o to, po jaką cholerę, żeby dostać 120, musimy wpłacać 100? Czy nie prościej byłoby nie wpłacać niczego i dostawać te 20? Jasne jest, iż żebyśmy mogli wyjść na dotacjach do przodu, to ktoś musi wyjść na nich do tyłu, ale po co ten cały obrót?

Są takie sprytne firmy, które przysyłają ludziom do domów listy, w których piszą jakoś tędy: wygrałeś 15.000 i to już jest twoja kasa, tylko najpierw przyślij nam 749 zyli. Jeśli napisać do takiej firmy, że bardzo się cieszymy, niestety nie mamy akurat wolnych 749 zyli, ale to nic nie szkodzi, bo zgadzamy się na to, aby firma przysłała nam tę wygraną w kwocie 14.251, czyli pomniejszoną o te 749, to kontakt z firmą się urywa. Z tymi firmami można robić interesy, ale nie ma przymusu. I to jest OK.

Rzecz jasna system z dotacjami nie polega na tym, że co roku wiadomo, iż np. Polska, Rumunia, Słowacja i Węgry wyjdą na dotacjach do przodu, a, dajmy na to, W. Brytania, Francja, Italia i Hiszpania do tyłu, bo będą te nasze do przodu finansować. System jest zupełnie inny. Każdy wpłaca kasę, po czym, kiedy już biurokracja się napasie, zaczyna się wyścig o resztę forsy, którą to resztę zdobędzie ten, kto zdecyduje się wystąpić o dotacje, umie wypełnić kwity, przedstawi odpowiedni projekt, dostanie pozytywną opinię itd. Jednym słowem, ludzie walczą o pieniądze, które zostały ludziom zabrane, przy czym oczywiście jedni wyjdą na tym lepiej, inni gorzej, a jeszcze inni w ogóle wyjdą na tym chujowo. To jest obrzydliwe. To, że ludzie muszą walczyć o swoje pieniądze.

Jeżeli przyjmie się perspektywę, nazwijmy ją narodową, to - jeśli w określonym roku wychodzimy na dotacjach do przodu - możemy cieszyć się, że udało nam się skroić podatników brytyjskich czy greckich. Bardzo możliwe, że są tacy patrioci, których państwo ostrzygło z forsy i którzy żadnych dotacji nie dostali, ale cieszą się, że jako Polska wyruchaliśmy Angoli, Portugalczyków czy Czechów. Z tego co pokazują w telewizji wynika, że pełno jest takich patriotów. Bardzo jest też możliwe, że gdyby tak we wszystkich państwach nieistniejącej Unii Europejskiej przeprowadzić stosowne ankiety, to społeczeństwa wszystkich państw stwierdziłyby, że jest możliwe, aby na dotacjach korzystali ludzie we wszystkich państwach członkowskich. Ciekawsza byłaby jednak inna ankieta, taka, w której ludzie wypowiedzieliby się na temat tego, które to społeczeństwa chcieliby wyciulać po to, żeby na unijnych dotacjach wyjść do przodu. Jednak aby taką ankietę rzetelnie wypełnić, ludzie musieliby rozumieć, co to jest redystrybucja.