Czarne skrzynki Watykanu

Małe i głupie dzieci robią tak, że podczas zabawy w szukanie misia chowają misia, dajmy na to, do szafy, po czym mówią do kolegów: - Szukajcie misia, ale misia na pewno nie ma w szafie. Tak robią dzieci małe i głupie, bo dzieci małe i niegłupie tak nie robią.

Jak jakiś niekumaty Waldek najebie się w knajpie sześcioma piwami, to chcąc, żeby żona nie wyczuła piwska, ładuje w siebie sześć miętówek, które walą dziesięć razy mocniej niż te wypite browary.

Jakby ktoś chciał napisać satyrę na cały ten cyrk związany z nagraniami z czarnych skrzynek samolotu, który 10 kwietnia rozbił się pod Smoleńskiem, to chyba nie mógłby wymyślić nic lepszego niż taki greps, że oto polscy specjaliści odkryli, iż kapitan samolotu powiada: - Jak nie wyląduję to mnie/nas zabije/zabiją!

Ci, którzy wymyślili, że specjaliści zdołali odsłuchać to, co niektóre mainstreamowe, opiniotwórcze oraz niezależne media opublikowały, nie pomyśleli, że słowa kapitana samolotu można interpretować i tak, że kapitan uznał, iż jedynym ratunkiem przed zestrzeleniem samolotu jest szybkie lądowanie. Taki zonk.

Kiedyś zapytano Bertranda Russella o to, czy jest coś takiego, co mogłoby go przekonać do tego, że Pan Bóg istnieje. Russell odpowiedział, że jakby tak usłyszał jakiś głos z przestworzy, który mu powie dokładnie to, co zdarzy się w ciągu 24 godzin i to by się sprawdziło, to on, Bertrand Russell, uwierzyłby przynajmniej w jakąś potężną pozaziemską inteligencję.

Wyobraźmy sobie teraz, że Watykan dowiedział się o tej wypowiedzi Russella i zaprosił filozofa na spotkanie z Bogiem. Powiedzmy, że wyglądałoby to tak, iż papież proponuje Russellowi wejście do pustej bazyliki św. Piotra i zapewnia, że dostał cynę od Pana Boga i że Bóg obiecuje odezwać się do Bertranda Russella. Russell leci do Watykanu, witają go kardynałowie i prowadzą do papieża, który czeka z wystawną kolacją. Po kolacji Russell wchodzi do bazyliki św. Piotra. Cały świat wstrzymuje oddech - wszyscy czekają na relację Russella. Mija godzina i nic. Po dwóch godzinach także nic. Nie ma żadnych wiadomości na temat tego, czy Russell z Panem Bogiem pogadał, czy też nie. Wreszcie wieczorem, tuż po nieszporach, Watykan w oficjalnym komunikacie ogłasza, że pan Bertrand Russell usłyszał głos Boga, ale z wrażenia dostał zawału serca i umarł.

Premier Wielkiej Brytanii udaje się do Watykanu, gdzie spotyka się z najwyższymi hierarchami, po czym na konferencji prasowej informuje, że w sprawie śmierci Bertranda Russella będzie przeprowadzone śledztwo - oczywiście przez stronę Watykańską, co każdy powinien przyjąć ze zrozumieniem, albowiem Wielkiej Brytanii najbardziej zależy na dwóch rzeczach - mistrzostwie świata w piłce nożnej i zacieśnieniu dobrych stosunków z Watykanem.

Po trzech miesiącach od śmierci Russella Watykan publikuje dźwiękowy zapis tego, co działo się w bazylice św. Piotra podczas wizyty w tej świątyni wielkiego filozofa. Cały świat słucha z przejęciem potężnego basu, który mówi: - Bertrandzie Russellu, synu mój, oto, co się dzisiaj wydarzy. Przede wszystkim w 17. kolejce ligi angielskiej w nogę Southampton sensacyjnie zwycięży na Old Trafford Manchester United, a bramkę w 87. minucie zdobędzie Allan Wilcox. Będzie to gol zdobyty ze spalonego, ale sędzia liniowy da dupy, pozycji spalonej nie zauważy i bramka zostanie uznana. A wieczorem Carnap zadzwoni do Poppera i znowu się pokłócą o metodologię, czy o co oni się tam kłócą. I wreszcie w nocy, angielskiej nocy, boć przecie nie amerykańskiej, Chicago Bulls dostaną baty od Boston Celtics, a Kevin Southgate ustrzeli triple-double: 17 punktów, 11 asyst i 14 zbiórek.

Takie oto nagranie przedstawiłby Watykan. Pytam: kto uwierzyłby, że to nagranie rzeczywiście jest nagraniem słów, które dobry Bóg głębokim basem wypowiedział do Bertranda Russella?