Dawkins dziecinny

Tutaj jest nagranie przemówienia Richarda Dawkinsa, które to przemówienie Dawkins wygłosił 18 września 2010 roku. Background przemówienia Dawkinsa jest taki, że na Wielką Brytanię zajechał Benedykt XVI, więc Dawkins miał dobrą okazję, żeby trochę narobić koło dupy Kościołowi Katolickiemu.

Dawkins nie powiedział wszystkiego, co sobie wcześniej napisał, bo na demonstracji tych, którzy chcieli przyłączyć się do robienia koło dupy Kościołowi Katolickiemu, było strasznie dużo ludzi, no więc trzeba było skracać wystąpienia, żeby każdy, kto chce, mógł się wygadać. Pełen tekst przemówienia, które Dawkins sobie napisał jest tutaj, a tłumaczenie na polski tutaj i tutaj.

Dawkins napisał mnóstwo fajnych rzeczy. Gdybym miał tego Dawkinsowego tekściora rozłożyć na małe kawałki i wszystkie je skomentować, to miałbym roboty na jakieś trzy dni, jednakże w związku z tym, że nie mam czasu na takie zabawy, odniosę się tylko do dwóch czy trzech kwestii (nie mam czasu, bo gram w szachy korespondencyjnie ważną dla mnie partię z Bardzo Ważnym Szachistą - nie wysyłamy sobie kartek pocztowych, jak to było kiedyś, tylko ślemy maile; ja zobowiązałem się, że nie będę korzystać z programów szachowych i chcę Wam powiedzieć, że wcale mnie nie kusi złamanie tego zobowiązania i sięgnięcie po Rybkę czy Fritza - po prostu gram swoje. Ze dwa dni temu mignął mi fragment jakiegoś starego filmu o Alu Capone; tam jakaś babka miała jakieś futro, narzekała, że ono drogie jest, albo coś takiego, na co Capone powiedział, że chuj tam drogie - on, Al Capone, w jeden dzień na wyścigach przegrywa więcej, niż całe to jebane futro kosztuje, na co babka zapytała, dlaczego Capone nie ustawi sobie wyścigów, skoro przegrywa, na co Capone strasznie się wkurwił i powiedział, że on na wyścigi chodzi dla zabawy, więc po jaką cholerę miałby te wyścigi ustawiać, no żesz kurwa mać - jaką przyjemność miałby z ustawionych wyścigów? Łapiecie, o co idzie, bo nie jesteście ciotkami Matyldami, a jeśli czyta to jakaś ciotka Matylda i nie kuma, o co Alowi Capone szło, to trudno - na takie przypadłości nie ma rady. W tej mojej partii mam 12 godzin na posunięcie, a gdybyście pytali, jak stoję w partii, to powiem otwarcie, że coraz gorzej :-)))

Dobra, wracam do filmu. W 1 minucie i 25 sekundzie Dawkins powiada tak: - Hitler, Adolf Hitler (to coś jak: Bond, James Bond :-)) was a Roman Catholic. - Po tym stwierdzeniu ciotki Matyldy szaleją ze szczęścia, no bo wiadomo - katolik, rzymski katolik, więc nic dziwnego, że wykończył miliony ludzi - rzymscy katolicy już tak mają, że mordują mnóstwo ludzi. Z kolei w 4 minucie i 9 sekundzie filmu Dawkins mówi tak: - Even if Hitler had been an atheist – as Stalin more surely was – how dare Ratzinger suggest that atheism has any connection whatsoever with their horrific deeds? [Nawet gdyby Hitler był ateistą — tak jak z pewnością był nim Stalin — jak Ratzinger ośmiela się sugerować, że ateizm ma jakikolwiek związek z ich koszmarnymi czynami?]

Wygląda zatem na to, że jeśli Hitler był rzymskim katolikiem, to jasne jest, że konsekwencją tego jego cholernego rzymskiego katolicyzmu jest wybijanie milionów ludzi, jeżeli jednak, jakimś cudem, okazałoby się, że Hitler był ateistą, to jak Ratzinger śmie sugerować, że ateizm Hitlera przyczynił się do tego, co Hitler nawyprawiał?

Gdybyście nie rozumieli, o co chodzi, to wyjaśniam: Dawkins prezentuje nowoczesną, a może nawet i ponowoczesną metodę pozwalającą w sposób właściwy interpretować fakty.

OK, jeszcze jedno. Dawkins napisał sobie taki tekst:

Czy Joseph Ratzinger powinien był być witany z całym przepychem i ceremoniałem należnym głowie państwa? Nie. Jak pokazał Geoffrey Robertson w The Case of the Pope:

    ...pretensje Stolicy Apostolskiej do państwowości opierają się na faustowskiej transakcji, w której Mussolini przekazał Kościołowi 23 tysiące metrów kwadratowych centralnego Rzymu w zamian za poparcie swojego faszystowskiego reżimu.

Owszem, Mussolini przekazał, ale co z tego? To więcej powiem, żebyście mieli większy ubaw, o ile nie jesteście ciotkami Matyldami, a jak jesteście ciotkami Matyldami, to żebyście się wkurwili. Oto państwo Watykańskie powstało na mocy traktatów laterańskich z roku 1929. Zanim te traktaty weszły w życie, działy się rożne ciekawe kombinacje. Np. było tak, że zanim jeszcze został duce, Mussolini u katolickiego senatora, hrabiego Santucciego, mieszkającego niedaleko Piazza del Gesu, spotkał się z papieskim sekretarzem stanu, kardynałem Pietro Gasparrim. Mussolini zapewnił Gasparriego, że obstaje za tym, aby powstało państwo watykańskie, na co Gasparri powiada, że jakże to, skoro chyba nie da rady przeprowadzić czegoś takiego przez parlament. Wtedy Mussolini zapewnia, że zmieni się izbę, bo jaki to niby problem? Ale Gasparri wciąż jest sceptyczny i wskazuje na fakt, że jeżeli zmieni się izbę bez zmiany prawa wyborczego, to przecież wyborcy (Gasparri dobrze wiedział, jak funkcjonuje lud) znowu mogą wybrać tę samą izbę. A Mussolini na to: - No to zmieni się prawo wyborcze!

Fajne? :-)))