Odzieżowo

Nie wiem jak tam jest teraz, ale jeszcze parę lat temu na salonach królowała dekonstrukcja, jedno z kluczowych pojęć dotyczących postmodernizmu. Nie jest istotne, czy Jacquesa Derridę, twórcę terminu dekonstrukcja, zaliczymy do modernistów czy postmodernistów, nie jest istotne, czy postmoderniści przypadkiem nie wyczytują u Derridy rzeczy, których ten mąż nie napisał - liczy się tylko to, że jak ludzie postmoderni słyszą postmodernizm, to mają takie qualia, że im się w głowach wyświetla dekonstrukcja, a jak słyszą dekonstrukcja, to im się wyświetla postmodernizm. Tu chcę podkreślić, że idzie mi o to, co Antonio Damsasio nazywa problemem qualiów I, bo problem qualiów II to rzecz bardziej skomplikowana.

Nie jestem za bardzo dobry w postmodernizmie i w dekonstrukcji, więc krótko, a nawet ekstremalnie krótko zreferuję, co o dekonstrukcji pisze Santiago Zabala, który w roku 2005 wydał książeczkę zatytułowaną Przyszłość religii, na którą to książeczkę składają się Wprowadzenie Zabali, po jednym tekście Richarda Rorty'ego i Gianniego Vattimo oraz zapis gaduły, w której uczestniczyli ci trzej myśliciele. Zabala stwierdza mianowicie, że dekonstrukcja, przede wszystkim w wykonaniu Nietzschego, Heideggera i Derridy to, mówiąc w największym skrócie, zamach na metafizykę.

Zamach na metafizykę jest w porządku, przy czym ja żywię, chyba jakieś katolskie, przekonanie o tym, iż z faktu, że dwóch robi tak samo nie wynika automatycznie, że robią to samo. Są np. tacy autorzy, choćby jak ten Rorty, którzy wiedzą więcej ode mnie, bo też i przeczytali więcej i w dziedzinie zawodowo wymiatają. Jeśli do tej erudycji i profesjonalnej rutyny dodać i tę okoliczność, że Rorty ma łeb nie od parady, to skutek jest taki, że ja sobie u Rorty'ego znajduję różne ciekawe rzeczy. Rorty oczywiście zamachnął się na metafizykę i zrobił taki wynalazek, że nam zamiast metafizyki ironii trzeba, ale mnie to nie przeszkadza, bo facet po drodze zakumał wszystko, co było do zakumania i teraz może się bawić (tak, wiem, że Rorty nie żyje). Weźmy sposób, w jaki Rorty kończy książkę Filozofia jako polityka kulturalna. Otóż Rorty plotkuje o filozofach moralnych, trochę z nich kpi, trochę mówi, że niech tam sobie ci filozofowie moralni będą, a na koniec o tych filozofach daje takie zdanie: Dopiero gdy wsiądą na swoje wysokie kantowskie konie, powinniśmy spojrzeć na nich nieufnie.

Jakże nie lubić gościa, który pisze coś takiego? :-))

Są znowu i tacy autorzy, którzy niezależnie od tego, co przeczytali, niezależnie od tego, jaki mają tytuł naukowy i niezależnie od tego, jak często zapraszają ich do telewizji i do gazet, nie mają nic do powiedzenia. No co ma do powiedzenia Magdalena Środa? Przykład drastyczny, owszem, ale nie mam dzisiaj czasu na subtelne pisanie.

Zasada, że kiedy dwóch robi tak samo, to jeszcze nie dowód, iż robią to samo, obowiązuje w każdej dziedzinie życia. Viswanathan Anand i ja, kiedy gramy w szachy, to nie robimy tego samego i nawet nie wiecie, jak bardzo tego samego nie robimy :-) Kiedy politykę robią Reagan, Thatcher, Churchill, Merkel, Orbán i ich ekipy, to nie jest to samo, kiedy politykę robi Tusk i jego ekipa. Dekonstruowanie wszystkiego jest fajne w wydaniu Rorty'ego i paru innych autorów piszących książki, ale w wydaniu Tuskowej ekipy fajne nie jest. No patrzcie na Tuska - przecież chłop zakłada szorty i idzie sobie haratnąć w gałę, a później na youtube, czy gdzie tam, widać premiera, co w szortach gania. A Hallowa portki spuszcza i do zdjęć pozuje. A Piesiewicz w sukience? Coś z tymi ludźmi chyba jest nie tak i to nie tylko w kwestii odzieżowej.

Przy okazji - chyba lepsza jest ministerka bez spodni od senatora w sukience? Co myślicie?