Tunia. To Know Her Is To Love Her

Polska przegrała z kimś tam w nogę, najlepiej z jakimiś patałachami, i już gazety piszą, że to tragedia.
Ale to nie jest tragedia.
Sportowiec był bitym faworytem do zwycięstwa na igrzyskach olimpijskich, ale w eliminacjach odniósł kontuzję i nie wystąpił w finale. Już telewizory mówią, że to tragedia.
Ale to nie jest tragedia.
Dziecko zachorowało, więc jego rodzice robili wszystko, żeby dzieciaka uratować. Przy pomocy mediów zebrali kasę na leczenie, posłali swój skarb do dobrej kliniki, ale dzieciak umarł. Prawie każdy powie, że to tragedia.
Ale to nie jest tragedia.
To jest ból, być może największy ból, ale to nie jest tragedia.

Powiem Wam, co to jest tragedia.
Dostajesz cynę ze schronu, że jakiś gówniarz przyszedł, czterotygodniowy i że dobrze by było zabrać gnojka, bo w schronie epidemia. Zabierasz gnojka do siebie. Nadajesz mu imię. To bardzo piękna rzecz, nadać mu imię, ale jak nadasz mu imię to już masz przejebane.

Gnojek dobrze sobie radzi. Uczy się. Poznaje świat. Zapierdala na najwyższych obrotach do momentu, kiedy padną mu baterie, a wtedy śpi jak zabity, po czym wstaje i znowu zapierdala do momentu, kiedy  padną mu baterie. Oczka ma niebieskie, bo każdy gnojek ma oczka niebieskie, ale później mu się te oczka wybarwiają.

Patrzysz na gnojka i myślisz sobie, że to najintensywniejsze życie, jakie kiedykolwiek widziałeś.

Gnojek strąca ci wszystkie rzeczy z biurka ale nic mu nie mówisz na to. Gadasz do niego cienkim głosikiem i wypowiadasz tak debilne frazy, że w innej sytuacji zesrałbyś się ze wstydu, ale masz to w dupie, bo uwielbiasz gadać do swojego gnojka.

Gnojek zaprzyjaźnia się z którymś z domowników. Tłucze się z nim. Śpi z nim. W koszyczku, na krześle, na kanapie. Patrzysz na to i myślisz sobie, że nie widziałeś piękniejszej miłości.

Wreszcie dajesz ogłoszenie, że szukasz domku dla gnojka. Wieszasz 150 ogłoszeń w Necie. Poza tym drukujesz kilkadziesiąt zdjęć gnojka i robisz ogłoszenia papierowe. Pierwsze, z rozpędu, wieszasz u swojego weta. Nie umiesz już powiesić następnych.

Po kilku dniach odbierasz telefon. Ludzie pytają, czy ogłoszenie w sprawie gnojka jest aktualne. Powiadają, że znaleźli twoje ogłoszenie, które powiesiłeś u weta. To jedno jedyne papierowe ogłoszenie, które powiesiłeś. Nie wiesz, co powiedzieć ale w końcu mówisz, że tak, aktualne. Umawiasz się z ludźmi na jutro.

Ludzie przyjeżdżają do ciebie, przedstawiasz im gnojka, widzisz, że zakochali się w nim na zabój. Dobrzy to są ludzie. Umawiasz się, że jutro zawieziesz im gnojka, bo taki masz zwyczaj - nie oddasz żadnego dzieciaka, jeśli nie zobaczysz domku, który na zawsze ma być domkiem malucha.

Ludzie wychodzą. Po godzinie dzwonią i pytają, czy nie mógłbyś gnojka zawieźć im dzisiaj. Ty mówisz, że lepiej jutro, bo chcesz się jeszcze nagadać ze swoim szczęściem, chcesz się z nim pożegnać. Ale ci ludzie mówią, że boją się, iż się rozmyślisz. No i zgadasz się - będziesz u nich za dwie godziny.

Jedziesz. Ludzie dają ci kawę, ciastka, czy co tam chcesz dostać. Gadasz z ludźmi i w końcu musisz wyjść. Ostatni raz patrzysz na gnojka, wychodzisz, idziesz przez podwórko, wsiadasz do auta, puszczasz  radio, a tam grają To Know Her Is To Love Her. Ryczysz jak jakiś głupek.

Po drodze zajeżdżasz do Biedronki, kupujesz jaką bądź whisky, w chałupie otwierasz butelkę i na raz obalasz pierwszą, dużą szklaneczkę. Po godzinie dzwonisz do ludzi i pytasz, jak tam gnojek. Oni mówią, że cudowny jest, że świetnie sobie radzi. Cieszysz się, że znalazłeś gnojkowi dobry domek, tylko że jednocześnie jakiś jebany szpikulec, chyba zrobiony z lodu, przeszywa ci serce.

Na drugi dzień w chałupie pusto, niezależnie od tego, kto w chałupie jest. I ilu w chałupie jest.

Myślisz sobie: - A pierdolę to. Nie będę już brać gnojków ze schronu, zbyt wiele mnie to kosztuje, kiedy je oddaję.

Po jakimś czasie myślisz jednak inaczej: - OK, dużo kosztuje mnie oddawanie tych gnojków, ale jak nie będę ich brać ze schronu i oddawać dobrym ludziom, to nie pomogę kolejnym gnojkom, które potrzebują pomocy.

Później znowu myślisz, że już nie będziesz ratować gnojków, bo to za duży dla ciebie koszt.

I tak to się kręci.

I to jest właśnie tragedia.

***

Teraz zrobię tak, żeby było trochę bardziej uniwersalnie :-)) Wieki temu, za głębokiej komuny, przeszedłem Czerwone Wierchy, następnie wlazłem na Giewont, a na koniec zacumowałem w takim jednym schronisku, co to je prowadziły siostry zakonne. Wtedy taka malutka siostra tam była. Ja byłem z przyjaciółmi, siostra dała nam herbaty i chleba ze smalcem chyba. Usiadła z nami przy stole kiedy jedliśmy, gadaliśmy sobie gadaliśmy i ja siostrze takie pytanie zadałem, ot tak, z dupy: - Proszę siostry, a miłość to co to jest?

Siostra wstała od stołu, poszła do kuchni chleba jeszcze nakroić, a jak kroiła to nic nie gadała, wreszcie wróciła do nas, na stole chleb położyła i powiedziała: - Miłość to ból.

Wtedy nie rozumiałem, co mówi ta piękna i mądra siostra.
Zrozumiałem to później.
I teraz wiem.

***

Miłosz powiedział, że zmorą dzisiejszej literatury jest ekshibicjonizm autorów. Zgadzam się z Miłoszem. Kto dzisiaj umie napisać cokolwiek innego, niż swoje wspomnienia? :-)))

Czytajcie ten tekst tak, jakby jego autorem nie był wyrus, koleś dobrze Wam znany. Albo dobra - niech będzie, że wyrus ale - nie umiem tego powiedzieć lepiej, aczkolwiek to jest bardzo ogólne powiedzenie - dobrze czytajcie ten tekst.