One

Jeszcze w trakcie wczorajszej audycji Warto rozmawiać, kiedy Pospieszalski za pomocą telewizji państwowej wzywał ludzi do tego, żeby wzięli sprawy w swoje ręce, spiknęliśmy się z Arturem Nicponiem i via gadu-gadu (jestem mocno zapóźniony w dziedzinie nowoczesnych technologii i ciągle używam gadu-gadu) nie mogliśmy uwierzyć, że takie rzeczy w telewizorze puszczają. Mnie się przypomniały wczesne lata dziewięćdziesiąte XX wieku, kiedy to w państwowej telewizji puszczali nocą takie programy, w których ludzie o rożnych sprawach gadali i to przez dwie albo trzy godziny.

Bardzo dobrze się stało, że we wczorajszej audycji Pospieszalskiego wystąpił Jan Hartman. Jan Hartman jest profesorem filozofii i ja go lubię. Z paru powodów go lubię. Właściwie to lubię go z dwóch powodów. Lubię Hartmana za ten oto tekst i lubię Hartmana za to, że on jest absolutny naturszczyk, ale to absolutny (coś jak Steve Niesiołowski) i, jak to naturszczyk, nie umie przed kamerami odegrać roli, jaką ma do odegrania, tylko go emocje ponoszą, co skutkuje tym, że szczerze, jak - nie przymierzając - na spowiedzi, gada to, co mu na sercu leży. Hartman również pisze to, co mu na sercu leży, a pisząc nie zawraca sobie dupy sprawami takimi jak logika czy konsekwentne trzymanie się raz zajętego stanowiska. Poczytajcie, co napisałem pod koniec 2008 roku:

Jan Hartman, ten filozof, opublikował tekst "Mój dziwny kraj i jego dziwna religia". Wcześniej tekst ten powiesił  na liberte. Tekst zaczyna się tak:

"Spróbuję spojrzeć na Polskę i jej religię oczami kogoś zupełnie bezstronnego – nie będącego Polakiem, nie będącego katolikiem, ale nie uprzedzonego, choć i nie szczególnie życzliwego – ani Polsce, ani katolicyzmowi. Jeśli sprzeniewierzę się temu, czyli napiszę tu coś stronniczego – przegrałem."

No i dalej Hartman pisze:

"Katolicyzm nie jest lubiany. Prawdę mówiąc, poza buddystami, którzy na ogół o wszystkich mówią dobrze, nie spotkałem nikogo, kto darzyłby katolików sympatią."

Otóż wydaje mi się, że rzeczywiście przez wielu ludzi katolicyzm nie jest lubiany. Ale to nie jest teraz ważne. Teraz idzie o to, czy rzeczywiście Hartman nie spotkał nikogo poza buddystami, kto nie darzy katolików sympatią. W związku z tym, że Hartman nie zaznaczył, iż chodzi mu jedynie o niekatolików, trudno uwierzyć, że Hartman pisze prawdę. Mnie się wydaje, że na świecie pełno jest ludzi, którzy darzą sympatią katolików i mniejsza o to, czy źródłem tej sympatii jest katolicyzm jako taki, czy też ludzie ci darzą sympatią katolików bez związku z ich, darzonych sympatią katolików, katolicyzmem. Wydaje się, że papież Benedykt XVI darzy sympatią katolików, przynajmniej niektórych. Wydaje się również, że sympatią darzy katolików, przynajmniej niektórych, Lech Wałęsa. Poza tym mnóstwo ludzi wyszło za mąż za katolików lub ożeniło się z katoliczkami. Dzieci wielu z tych ludzi to katolicy i chyba można założyć, że ludzie ci darzą sympatią swoje katolickie dzieci. Albo zatem Hartman i ja żyjemy na osobnych planetach, albo Hartman napisał coś stronniczego, w konsekwencji czego przegrał.

Oczywiście Hartman może pójść w zaparte i stanowczo twierdzić, że poza buddystami nie spotkał nikogo, kto darzyłby katolików sympatią, ale chcąc utrzymać swoje stanowisko musiałby udowodnić jedną rzecz. Oto Hartman pisze, że ks. Tischner po winku coś tam mawiał. OK. Pod tekstem opublikowanym na liberte.pl Mantheia napisał w komentarzu:

"Jedyne powołanie się na czyjąś wypowiedź - bez podania źródła - niesie treści, które można uznać za pomówienie "Jak mawiał (po winku) ks. Tischner, oni (Kościół) zawsze umieli się z nimi (komunistami) dogadać, bo i jedni, i drudzy lubili wypić'."

Na co Hartman odpisał:

"Cytat z Tischnera jest pomówieniem? Zarzuca mi Pan kłamstwo? Na jakiej podstawie? Bardzo lubiliśmy się z ks. Tischnerem i owo wspomniane winko sam z nim pijałem."

Zakładam, że skoro Hartman pijał winko z Tischnerem, to Tischnera znał. I teraz najważniejsze - aby utrzymać swoje stanowisko Hartman musiałby udowodnić, że ksiądz Tischner, którego Hartman znał i który przecież nie był buddystą, nie darzył sympatią katolików. Ciekawość, czy Hartman byłby w stanie przedstawić taki dowód.

Znowu wczoraj u Pospieszalskiego, po tym, jak puścili obrazki z filmu Solidarni 2010, Hartman zagaił tak:

To, co widzieliśmy, ta demonstracja, jest dowodem tego, że również narodowi katolicy, których nie jest dwie trzecie, tylko może dwie trzydzieste, również chcieliby brać udział w takim wspólnotowym przeżyciu demonstracji politycznej...

Narodowi katolicy :-)))

Zostawmy Hartmana, bo niekwestionowaną gwiazdą programu był Ludwik Dorn, który naopowiadał pełno ciekawostek dotyczących tego, jak się mają sprawy na poziomie kierowników naszego kawałka kuli ziemskiej. I powiedział też coś takiego, że po 10 kwietnia mnóstwo ludzi poczuło organiczną więź z państwem.

Napisałem Nicponiowi, że ja, pojebany libertarianin czyli anarchista, byłbym szczęśliwy, gdyby diagnoza Dorna była prawdziwa. Pytacie dlaczego? OK, już odpowiadam :-) Ano dlatego, że jak ktoś czuje organiczną więź z państwem, to znaczy, że jest świadomy pewnych rzeczy, że jest człowiekiem politycznym, a ja bardzo lubię, kiedy ludzie są polityczni. Poważnie - lubię, kiedy ludzie są polityczni. I zawsze bronię polityki. Nie walki o władzę, nie kręcenia lodów, tylko polityki - luknijcie tutaj, to załapiecie, o co mi idzie.

A teraz opowiem Wam o nich. Właśnie relację o nich dostałem od takiej jednej babki, która powoduje, że ja doznaję dziwności istnienia. Z dwóch powodów za przyczyną tej babki dziwności istnienia doznaję. Po pierwsze, doznaję dziwności istnienia, bo to jest taka babka, która czyta wszystko, co jest publikowane. No więcej czyta niż Maria Janion - albo docenicie ten fakt, albo jesteście lamerami :-) Po drugie, ta babka powoduje, że ja doznaję dziwności istnienia, bo ona (ta babka, nie dziwność istnienia) ma takie cycki, że jakbym ja, w końcu nie jakiś ułomek pisarski, chciał te cycki opisać, to tylko popsułbym sprawę. Od takiej właśnie kobity relację o nich dostałem.

One ciekawe są, bo się polityką w ogóle nie interesują i mimo tego mogą mieć szczęśliwe życie. Im zależy tylko na tym, żeby się najeść, żeby ciepło było i bezpiecznie. A także wygodnie, na ile się da. Jeśli powiecie im, że taki MAK jest w porządku, że prokurator Czajka to super fachowiec, to nie zaprzeczą. Takie one już są. Nie interesują się polityką, w dupie mają mechanizmy rządzące otaczającą je rzeczywistością. Problem jest jednak taki, że ta rzeczywistość prędzej czy później dotyka ich, czasami bardzo brutalnie. Do tego stopnia brutalnie, że one mogą zginąć, bo ci, którzy trzymają je w klatkach, zastanawiają się, czy ich nie zabić.

O kim ja piszę? No jasne, że piszę o zwierzętach z warszawskiego ZOO.