Zagadki

W książce Bóg. Mała historia Największego. Manfred Lütz robi różne fajne wałki. Lütz jest teologiem, więc nie da się zjeść w kaszy rozmaitym dawkinsonom, a do tego jest niezłym psychiatrą, w związku z czym nie musi pisać na kolanach np. o Freudzie czy o DEPRESJI (przytacza np. słowa Karla Krausa, który stwierdził, że psychoanaliza jest chorobą, za której terapię sama się uważa).

Dojechałem do 98. strony książki i zobaczę, co będzie dalej, ale na razie jest świetnie :-) Oto co Lütz pisze na temat historii ateizmu:

Dla greckiej filozofii przedsokratejskiej skrupulatne poszukiwanie prawidłowości natury było nie do pogodzenia z ówczesnym niebem bogów, które przypominało raczej pełną chaosu komunę hippisowską, zbiorowisko niewychowanych i przede wszystkim nieobliczalnych psychopatów, którzy od czasu do czasu serwowali ludzkości pioruny, grzmoty, wojnę lub inne zło.

Ponieważ jednak nie posiadano wówczas "do dyspozycji" niczego innego, jak tylko takie wyobrażenia "Boga", filozofujący ówcześni naukowcy nierzadko byli w tamtym pojęciu "ateistami".

I dalej na ten sam temat:

"Bóg, którego odrzucali ateiści średniowiecza, był - czy tego chciano, czy nie - Bogiem innym od antycznego. Był osobowym Bogiem chrześcijaństwa. Dlatego ateista średniowiecza musiał być ateistą całkiem innego kalibru".

Dobra, Lütz dojeżdża do Feuerbacha i pisze:

Główny "argument projekcyjny" Feuerbacha nie jest więc żadnym argumentem przemawiającym za ateizmem. Jest tylko sposobem "umeblowania salonu ateistycznego", gdy ktoś już wcześniej - obojętnie z jakich powodów - zadecydował, że w Boga nie wierzy.

(Od razu zastrzegam, że wolałbym, aby nikt nie napadł teraz na mnie strzelając z biodra argumentem, że tak samo Quinque viae Sancti Thomae nie są argumentem przemawiającym za teizmem - zaoszczędźmy czasu odpuszczając sobie gadki o oczywistościach).

Dalej Lütz pokazuje, że może być i tak, że ateizm to wyobrażenie życzeniowe. A dlaczego nie? Dlaczego przyjmować tylko to, że teiści są głupkami tworzącymi sobie jakiegoś Boga? A może to ateiści w niedojrzałości swojej uciekają przed Kimś, kto ich męczy, bo nie pozwala im, ateistom, być egocentrykami, tchórzami i w ogóle życiowymi głupkami? A może jest tak, że ateistą zostaje człowiek, który ma najzwyczajniej w świecie przejebane, tak po całości, i zostaje tym całym ateistą z nienawiści do Boga, na którego nie są już projektowane (jak u Feuerbacha) ludzkie życzenia i tęsknoty, lecz agresja i rozczarowanie całego życia? A może ateistą zostaje ktoś, kto się wściekł na jakiegoś księdza, albo w ogóle na kler i nie wie, co zrobić ze swoją wściekłością, bo niby co może zrobić - do Gazety Wyborczej napisać, na blogu się wyżyć? To w wielu przypadkach nie wystarcza; człowiek chciałby sprawę załatwić raz, a dobrze, a tu żadnej instytucji odwoławczej nie ma, bo wiadomo, że gdy ktoś oburza się z powodu papieża lub z powodu jakiegoś niesympatycznego biskupa, nie są oni z reguły osiągalni telefonicznie.

Ta moja notka to nie jest żaden ATAK na ateistów; chcę tylko pokazać, że napierdalanki na poziomie dawkinsonów nie mają sensu, bo wartość w ten sposób prowadzonej argumentacji zależy li tylko od tego, jak sprawnie dyskutanci władają piórem, a w dziedzinie władania piórem ateistom na razie do teistów daleko.

***

Na koniec taka sobie oderwana impresja. Oto Lütz pisze:

Niechętnie przyznajemy rację, że znaczny wpływ wywiera na nas to, co "się" powszechnie myśli i w co "się" powszechnie wierzy. To "się" - tak wstrętne dla filozofa Martina Heideggera - zawsze wpływało na poglądy ludzi.

U Prechta znowu wyczytałem, że Niklas Luhmann, łebski socjolog, który zanim został łebskim socjologiem dziesięć lat robił w administracji, co skłoniło go do postawienia tezy, że w systemach społecznych nie chodzi o jednostkę, utrzymywał, iż systemy społeczne opierają się na wymianie nie materii i energii, lecz informacji i sensów. Według Luhmanna to nie ludzie działają, lecz dzieje się komunikacja, przy czym obojętne jest, kto komunikuje się z kim, gdyż jedyne istotne pytanie brzmi: Z jakim skutkiem?

Komunikacja się dzieje. Znowu to się. Witkacy napisał, że samo się nie myśli, tak jak grzmi samo i samo się błyska. Rzecz jasna teza Witkacego nie jest dogmatem; w końcu Witkacy nie był Duchem Świętym, bo Duchem Świętym był tylko van Gogh. A Marek Grechuta wziął ten kawałek o tym, że samo się nie myśli i napisał Hop szklankę piwa. Ale napisał też inną piosełkę, o zagadkach: