Tekścik lekko podkurwiający, ale przecież nie wszystkich

Pierwszy z kotów, o których piszę

Weźmy takiego kota. Kot żyje sobie, żyje i, jak się wydaje, może mieć szczęśliwe życie. Teraz, zimową porą, koty żyjące dziko mają gorzej niż w lecie. Śniegu pełno, zimno, a nie każdy kot ma się gdzie schować. Jednego kota ludzie trzymali prawie rok, ale się wyprowadzili i kota po prostu zostawili na podwórku. Kot zamieszkał na tym podwórku, ludzie mu jeść dawali i ja też jeść mu dawałem, a kiedyś spotkałem go na klatce schodowej, gdzie się schował przed zimnem i deszczem. No to wziąłem kota do chałupy, odrobaczyłem i zaszczepiłem, potrzymałem ponad miesiąc i oddałem do ludzi, którzy go ukochali. Dobrze ma teraz ten kot.

A drugi kot też na podwórku mieszkał i jego też dokarmiałem. W końcu kot zachorował . Wracałem  kiedyś wieczorem ze sklepu, a on na podwórku był, miauczał żałośnie i nic a nic się mnie nie bał, mimo, że wcześniej nie podchodził nawet wtedy, gdy mu jedzenie wykładałem. Tego wieczoru był zdesperowany - chciał pomocy. Co miałem zrobić? Wziąłem kota do domu, do weta zawiozłem, wet kota wyleczył, a przed świętami zwierzaka oddałem do zaprzyjaźnionej stadniny, gdzie ma doskonałe warunki - cieplutko, pełno jedzenia, parę innych kotów do towarzystwa. Czasami biorę trochę kociego jedzenia, właścicielowi stadniny zanoszę i przy okazji swojego kociaka odwiedzam.

Niezależnie od tego, czy koty są dzikie, czy domowe, mogą mieć szczęśliwe życie. Wielu ludzi tego nie rozumie. Bo, powiadają ci ludzie, co to za życie, kiedy nie można normalnie rozmawiać, czytać, serfować w Necie, dzwonić przez telefon komórkowy, walczyć z wykluczeniami społecznymi, być gejem, interesować się modą i polityką. Ludzi, którzy tak myślą trzeba zrozumieć, bo to są dobre argumenty (jeżeli jesteśmy przywiązani do tezy, że my, ludzie, jesteśmy pępkiem wszechświata) ale można też przyjąć odmienny punkt widzenia i stwierdzić, że taki kot ma na tyle dobre i szczęśliwe życie, iż nie musi zawracać sobie dupy rozmawianiem, czytaniem, walką z wykluczeniami społecznymi, byciem gejem, interesowaniem się modą i polityką. Taki kot naje się, a najlepiej jak sobie pobarfuje, trochę się pobawi, trochę powłazi we wszystkie możliwe dziury, a przede wszystkim porządnie się wyśpi i już. Czego więcej trzeba? Przy okazji - gdyby tak lewactwo zastosowało do kotów swoje pomysły dotyczące robienia dobrze ludziom, to jest wielce prawdopodobne, że nawet zadeklarowani lewacy, przynajmniej wielu z nich, bo przecież nie wszyscy, zobaczyliby, na czym polega debilizm lewackich idei. Kłopot z lewakami polega bowiem na tym, że nie widzą tego, iż lewackie pomysły polegają na hodowaniu ludzi tak, jak się hoduje zwierzęta.

Dobra, jest tak, jak jest - w istocie idzie o to, że wielu ludzi, teistów i ateistów, uważa, iż koty mają jakoś tam gorsze życie niż ludzie. Do ludzi tych z pewnością zaliczyć trzeba Johna Stuarta Milla, który w dziele Utylitaryzm stwierdził był, że lepiej być niezadowolonym człowiekiem niż zadowoloną świnią. Moim zdaniem w tej sentencji objawia się całe badziewie utylitaryzmu, ale z drugiej strony zdaję sobie sprawę z tego, że Milla muszą popierać teiści, którzy utrzymują, że człowiek jest wyższy nad zwierzęta, że - w przeciwieństwie do zwierząt - jest stworzony na obraz i podobieństwo Boga, który to fakt świadczy o swego rodzaju świętości człowieka, itd. Dlaczego Mill uważał, że lepiej być niezadowolonym człowiekiem niż zadowoloną świnią? Ano dlatego, że zdaniem Milla, niezadowolony człowiek to coś więcej niż zadowolona świnia, bo niezadowolenie człowiecze jest w jakiś sposób lepsze od zadowolenia świńskiego. To moje tłumaczenie oczywiście jest kołowate, ale chodzi o to, że, jak się zdaje, według Milla istnieje coś ważniejszego niż zadowolenie z życia jako takie. Co jest tym czymś, co jest ważniejsze od zadowolenia jako takiego? O to pytajcie utylitarystów.

Powoli będę lądować. Tak, jak niektórzy ludzie, teiści i ateiści, uważają, że życie człowieka jest lepsze niż życie kota, bo człowiek ma życie jakieś takie pełniejsze, bardziej wysublimowane, czy chuj wie w jaki sposób bardziej wartościowe, tak niektórzy teiści są zdania, że lepiej być teistą, niż durnym ateistą, a nawet w ogóle ateistą. Co więcej - niektórzy teiści uważają, że lepiej być teistą borykającym się ze wszystkimi problemami wynikającymi z relacji na linii Bóg-człowiek, a zatem teistą wątpiącym, szukającym, niepewnym, rozdartym, przeżywającym bojaźń i drżenie itd. (poczytajcie Kierkegaarda to będziecie wiedzieć, o co idzie), niż zadowolonym z siebie ateistą, który żadną bojaźnią ani drżeniem dupy sobie nie zawraca, który jest po prostu gadającym mięsem. Czy należy potępiać teistów zajmujących to właśnie stanowisko? Po mojemu chyba nie. No bo człowiek już taki jest, że mu się wydaje, iż ma lepsze życie niż inni ludzie mają, podobnie jak wielu ludzi myśli, że mają życie lepsze od życia, które mają koty. Z czego wynika to, że człowiek jest taki, jaki jest? Ano wynika to z natury człowieka. A czy jest coś takiego, jak natura człowieka? Pewnie, że jest. A gdyby tak okazało się, że nie ma czegoś takiego, jak natura człowieka, to co wtedy? Ano wtedy trzeba by powiedzieć, że natura człowieka polega na tym, że człowiek nie ma żadnej natury. I tyle.