Ayka

Człowieki wzięły Aykę ze schronu. Ayka to prześliczna pieska. Człowieki dały Ayce domek i miłość. Niedługo mieszkała Ayka w swoim nowym domku, bo dwa dni temu zginęła i poszła za Tęczowy Most.

Ayka

Ja mówię, że teiści są nie tylko mądrzejsi od pogan, ale też bardziej cwani, a to dwie różne rzeczy. Nie chodzi o to, ile teiści zarabiają pieniędzy, ani o to, czy są premierami i prezydentami czy szefami premierów i prezydentów (no chyba wiecie, że premierzy i prezydenci miewają szefów?), tylko o to, że ich życie osadzone jest w kontekście teleologicznym. Tu uwaga dla Ciotek Matyld - nie chodzi o teologię, tylko o teleologię. Idzie o to, że życie człowieka osadzone w kontekście teleologicznym jest lepsze od życia człowieka, który nie umie odpowiedzieć na pytanie o to, po jaki chuj to wszystko jest. Spotkałem wielu ludzi (osobiście albo w tekstach), którzy twierdzili, że chcieliby wierzyć w Pana Boga, ale nie mogą, natomiast nie spotkałem żadnego teisty, który twierdziłby, że chciałby być poganinem. Podobnie spotkałem mnóstwo ludzi, którzy utrzymywali, że chcieliby być bogaci, ale nie umieją i nie spotkałem żadnego bogacza, który stwierdził, że chciałby być ubogi.

Sześć lat temu napisałem tekst, który zaraz zacytuję. Byłbym wdzięczny, gdyby po przeczytaniu tego tekstu nikt nie napadał na mnie w związku z tym, że nie godzi się zestawiać informacji o Ayce, czyli o psie, z ideą Platona, bo tu nie chodzi o zwierzęta, tylko o to, jak myślimy, że jest. Tu chodzi o nas, człowieków. Oto mój tekst sprzed sześciu lat, napisany w BUW-ie, wieczorem, wiosną:

Czytałem małą boksowankę w Necie. Na temat eschatologii. Jeden gościu powołał się na Platona. Że dusza, że jeśli w czasie ziemskiego życia była OK, to po opuszczeniu ciała uda się na Wyspy Szczęśliwe, że jeśli w życiu ziemskim trochę nawalała, ale nie tak dość, to dostanie w dupę po czym odbierze swoją nagrodę, no i że jeżeli na ziemi dopuszczała się nieprawości nieuleczalnych to nie ma zmiłuj – zostanie zesłana do Tartaru.

Sięgnąłem po teksty Platona i znalazłem niesamowity kawałek w „Fedonie”. Oto Platon, jak już przedstawił ten swój mit eschatologiczny, na koniec zaznacza, żeby tak całkiem serio tego mitu nie brać, bo to w końcu tylko mit – o eschatologii na poziomie logosu pogadać się nie da. Po czym puszcza oko do czytelnika mając nadzieję, że czytelnik pojmie aluzyjny aspekt całej zabawy. No i pisze ten Platon tak:

„Spierać się o to, że właśnie tak, a nie inaczej jest, jak ja to opowiedziałem – to nie wypada człowiekowi, który ma rozum w głowie”.

Z zachwytu szczęka mi opadła po tym zdaniu. No niech się zbiorą wszyscy analityczni na jakimś sabacie czy synodzie i popracują zgodnie, a i tak temu zdaniu nie dadzą rady :-) Dalej Platon jedzie po szczytach, ale tak, żeby nie porazić do końca:

„Ale że bądź to tak jest, bądź też jakoś tak podobnie ma się rzecz z naszymi duszami i z miejscem ich pobytu, skoro dusza okazuje się czymś nieśmiertelnym, to zdaje mi się, wypada i warto ryzykować przypuszczenie, że tak jest.”

Jasne. I teraz gościu pisze coś, co później Pascal ubrał w formę swojego Zakładu. Ale co tam Pascal – patrzcie, jak zrobił to Platon:

„Ryzyko bardzo piękne i trzeba sobie samemu takie słowa wiecznie niby do snu śpiewać”.